και με βιά μετράει τη γη!

bakakeon:Όλοι είχαμε ακούσει πως η βία φέρνει βία, αλλά αυτές τις μέρες το ζήσαμε. Καταλάβαμε πως μπορεί ένας πυροβολισμός να φέρει μιάν εξέγερση.
Παράξενοι οι δρόμοι της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι’ αυτό μιά επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.
Και οι εφημερίδες, σκέτη ναυτία: «ΟΙ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΕΣ ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ», «ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ», «ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ». Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.
Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός οπαδός του Μπλανκί ή του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...
Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενήσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο «νόμος και η τάξη» οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.
Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αντιεξουσιαστές. Είναι το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η «νόμιμη» βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.
Βέβαια οι περισσότεροι δεν θα δέχονταν υποδείξεις απο έναν αντιεξουσιαστή. Όμως στο βάθος αυτός έχει πολλά να πει. Όσο κι αν δεν μας είναι συμπαθής αξίζει να τον ακούμε από καιρού εις καιρόν. Γιατι δείχνει προς την σωστή κατεύθυνση .
Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει (δυστυχώς) ένα ποσοστό ανελευθερίας. Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό, τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Συμφωνείτε; Προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία, από την καταπιεστική π.χ. Ουγκάντα).
Ε, λοιπόν, ο αντιεξουσιαστής είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Ή ακόμα περισσότερο να το μηδενίσει –ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξη του αυτή συμπίπτει και με τα μεγαλύτερα κόμματα. (Μόνο που αυτός το εννοεί!). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.
Οι αναρχικοί είναι ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωσή μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.
Π.χ. θεωρούμε αυτονόητη την ύπαρξη της αστυνομικής ταυτότητας. Ξέρετε πως σε άλλα κράτη είναι άγνωστη; Και πως θα το θεωρούσαν προσβολή της προσωπικότητας αν έπρεπε να αποδείξουν το ποιοί είναι; Εμείς όμως υποδεχόμαστε αδιάφορα νομοσχέδια που μας μας φακελώνουν όλους ενάριθμα.
Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!
-Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους).
-Μα υπερβάλλουν! (Μήπως η άλλη πλευρά;)
-Μα επιτίθενται! (Χμμμ. Μήπως είναι σε άμυνα; Αλλά δεν μαθαίνουμε ποτέ την δική τους άποψη!)
-Μα βάζουν βόμβες!
Προσοχή! Μιλάω για αναρχικούς, όχι για τρομοκράτες (ή προβοκάτορες!). Όποιος τους συγχέει, πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία (έστω και σαν μέσο). Η βία φέρνει μόνο καταπίεση, πότε αυτονομία.
Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας (από την αλλοτρίωση, την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής). Η εξουσία, όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από την φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω!).
Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροϊσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας κι αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι’ αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας (κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές!).
Αν συμφωνούμε για την ελευθερία, πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πως είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακούστε το μήνυμά τους: έρχεται από το μέλλον.
Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...